روزنوشت های ... (17)

روز وحشتناکی بود. حتی نمی توانم فکرش را بکنم که روز دیگری با همین وضعیت بگذرد. صبح طبق معمول شروع کردم به درس خواندن و نزدیکی های ظهر یک کتاب درجه یک و نایاب درباره تاریخ معماری ایران به دستم رسید که تصمیم گرفتم بخش های خوبش را Scan کنم. چون Scanner در ویندوز ویستا خوب جواب نمی داد دست بکار تغییر ویندوز شدم و ...
کاری که در نهایت 1 ساعت طول می کشد از ساعت 4 بعد از ظهر تا همین 10 دقیقه پیش وقتم را گرفت. داستان از این قرار بود که موقع Format کردن درایو ویندوز در Dos فرمان Format را برای درایو c تایپ کردم. غافل از آنکه محیط Dos اصلا گونه NTFS که متعلق به ویندوز ویستا بوده را نمی شناسد و حروف گذاری درایوها را از D شروع می کند. به این ترتیب که C یعنی D و ...
خُب! حالا فکر می کنید اگر کسی همه اطلاعات اصلی و عکس ها و اسنادش روی درایو D باشد چه اتفاقی می افتد؟ خوشبختانه یک Rcovery4All دم دست بود و توانستم فایل ها را برگردانم. اما الان رمق تایپ کردن هم برایم نمانده. مرور دوباره اش هم برایم آزار دهنده و وحشتناک است. تا اطلاع ثانوی از حروف S,F,T,N متنفرم. گیرم که حرف اول اسم خودم هم F باشد؛ که چی؟ من از خودم هم متنفرم!