روز مرد !

اول اینکه امروز روز زن بود و روز زن بر زنان و مادران مبارک.
اما دوم اینکه ای زنان ایرانی که سهمتان از تمام دنیا همان یک روز است؛ آگاه باشید که همین یک روز را هم کم کم دارند از شما می گیرند و خلاصه غلت نکنید که موجب پشیمانی است.
اگر نگاهی به برنامه های تلویزیون در این چند روز بیندازید متوجه می شوید بیش از آنکه زنان در برنامه های مختلف حضور یابند و در باره خودشان حرف بزنند نظرات مردها درباره زنان پرسیده می شود. فلان روحانی، فلان مقام مسئول، فلان هنرمند، فلان ورزشکار، فلان شوهر درباره زنش (!) و . . .
امشب شبکه 2 تلویزیون برنامه ای را برای روز زن ترتیب داده بود که باز هم یکی از مجریان آن مرد بود. در ابتدا با حضور 2 قهرمان اتوموبیلرانی معروف کشور امیدهایی پدیدار شد که بالاخره در این برنامه قرار است مهمانانی خاص از جامعه زنان ایرانی حضور یابند و جمع کاملا زنانه خواهد بود. اما در ادامه برنامه سروکله قهرمانان ورزشی مرد کشور باتفاق خانواده هایشان پیدا شد.
اما نکته بامزه تر اینکه در یکی از میان برنامه ها گزارشگر به سراغ یکی از لطیف ترین (!) ورزشکاران کشور رفت تا نظرش را درباره زنان بپرسد : سلطان علی پروین!
جامعه ما آنچنان با مردسالاری گره خورده که خواه نا خواه مردان در همه جا حضور قاطع و برتر خود را حفظ کرده اند و عرصه هر روز بر مردان تنگ تر می شود. در دوران اصلاحات اتفاقاتی افتاد که باعث شد زنان فرصت های بیشتری برای حضور داشته باشند. فعالیت های زنان در سطح اول عرصه های سیاسی و ظهور چهره هایی چون : الهه کولایی ـ که در اوج این جریان به سخنگوی اصلاح طلبان پیشرو نیز تبدیل شد ـ ، فاطمه حقیقت جو و . . .، قویتر شدن حضور زنان در عرصه های فرهنگی ـ هنری چون مطرح شدن زویا پیرزاد به عنوان نویسنده ای شخص و تراز اول، تبدیل شدن هدیه تهرانی به ستاره اول سینمای ایران که دستمزدی بالاتر از مردان می گیرد و اقبال عمومی قویتری نسبت به او هست، مطرح شدن شادی صدر در مجامع بین المللی و شاید از همه اینها مهمتر جایزه صلح نوبل برای شیرین عبادی. در آخرین روزها حتی زنان در ورزشگاه آزادی تهران و دیدار تیمهای ایران و بحرین حضور یافتند تا یک گام دیگر هم به پیش برداشته باشند و فاتح سنگری باشند که پیش از آن غیر قابل فتح می نمود.
اما در دوران جدید که با آغاز به کار شوراهای اسلامی جدید شروع شد، با مجلس تا حدودی تثبیت گشت و در ریاست جمهوری به اوج رسید به نظر نمی رسد که تمایلی برای حضور جدی زنان در عرصه های اجتماعی ـ حتی در بین زنان عضو این جریان ها ـ وجود داشته باشد. در اولین روزهای آغاز به کار مجلس هفتم وقتی از یک نماینده زن پرسیده شد که آیا تمایلی به کاندید شدن برای یکی از سمت های اصلی دارد یا نه پاسخ داد : "چه معنی دارد که ما آن بالا بنشینیم و این همه مرد ما را نگاه کنند؟! "
زنان این جریان بیشتر معتقد به این هستند که زن باید در خانه بماند و به تربیت فرزندان و نگهداری از همسرش بپردازد و ه نظر می رسد همین حد حضور آنها در برخی عرصه های اجتماعی هم بیشتر برای خالی نبودن عریضه است.