باز هم اتفاق اصلی دارد جایی خارج از کادر دوربین رخ می دهد. باز هم چیزی که خیلی جلوی چشم نیست و خیلی هم درباره اش صحبت نمی شود بهتر است از آنچه که هر روز و هز جا بحثش در میان است. در حالیکه این روزها نگاه مردم به اجرای جسورانه فرزاد حسنی در برنامه کوله پشتی و خارج شدن ( اخراج شدن؟ ) او از گروه سازندگان این برنامه معطوف شده است، یکی از بهترین و حرفه ای ترین برنامه های تاریخ تلویزیون این سرزمین در شبکه چهار روی آنتن است. دو قدم مانده به صبح با اجرای محمد صالح علاء به عنوان مجری ثابت و چهره هایی چون فریدون جیرانی، محمد رحمانیان، ساعد مشکی و ... به عنوان مجریان مهمان در حیطه هایی سینما، تئاتر، گرافیک و ... یک برنامه فوق العاده حرفه ای، نه تنها در حد و اندازه های کوچک و بی قدر سیمای جمهوری اسلامی بلکه در مقیاسی وسیع تر است. دکور عالی، انتخاب مجریان و مهمانان خوب، آزادی در بیان برخی مسائل و به ویژه نام ها ( شاید هم سطح توقع مان خیلی پایین رفته بود که حالا با شنیدن نام شاملو از تلویزیون ذوق زده می شویم )، وله های زیبا و ... از نقاط قوت برنامه هستند. ساعت پخش برنامه ( 11 شب ) هم با وجود اینکه شاید برای هر برنامه دیگری نا مناسب باشد، اما با فضای کلی این برنامه جور در می آید. فکر نمی کنم دیدن گفتگوی ساعد مشکی با ابراهیم حقیقی یا فریدون جیرانی با علی نصیریان سر ظهر یا ساعت 5 بعد از ظهر آنقدر جالب و دلچسب باشد که ساعت 12 شب هست!
البته این یکی هم مثل هر برنامه دیگری نقاط ضعفی دارد. مثلا برخی وله ها مثل جملات بزرگان اصلا جایشان وسط چنین برنامه ای نیست. و یا اینکه برخی بحث ها اصولا زیادی سنگین و بزرگ هستند و در فرصت گفتگوهای برنامه به پایان نمی رسند. اصلا مگر می شود بحث هویت را در مثلا گرافیک یا تئاتر در 1 ساعت جمع و جور کرد ؟! با همه این احوالات دیدنی است. با پخش برخی برنامه ها مثل یک فیلم/ یک تجربه، سینما چهار، دو قدم مانده به صبح، مستند چهار و ... گاهی فکر می کنم مسئولان تلویزیون شبکه چهار را به حال خودش گذاشته اند تا برای یک عده خاصی برنامه بسازد و کاری هم به کارش ندارند! گویا واقعا دو قدم مانده به صبح!
No comments:
Post a Comment