برنامه مهتاب چند شبی است که پخش سری جدید خود را آغاز کرده. نتیجه این که یکبار دیگر دو نابغه علم و هنر، محمد حسینی و حسین رفیعی می روند تا با به هدر دادن مقداری سرمایه بی زبان و بخشی از وقت خود و مردم، یک تابستان را به قول خودشان مهمان خانه های مردم باشند. اما مشخص نیست اگر ما نخواهیم در خانه را ببندیم و در عوض چنین مهمان هایی را به حضورنپذیریم چه کسی را باید ببینیم؟
برنامه مهتاب را به جرات می توان به هر لحاظ بدترین برنامه تلویزیون ایران خواند. طراحی صحنه، فیلم برداری، نور پردازی، انتخاب موسیقی، وله های تصویری میان برنامه و ...
البته در این شکی نیست که برنامه ای چون مهتاب طرفداران خود را در میان بخشی از عوام دارد، اما آیا صدا و سیما که خود را یک دانشگاه ملی می داند نباید در جهت ارتقای سطح فرهنگ مردم تلاش کند؟ آیا باید سطح فرهنگی و سلیقه ای مردم را در سطح مجموعه هایی چیپ و بی ارزش مانند "شبکه سه و نیم" ( که به سبک اوایل دهه 70 ساخته شده ) یا مهتاب نگه داشت؟ آیا نفس اینکه برنامه ای چون مهتاب به مدت 3 ماه روی آنتن می رود و صدای هیچکس در نمی آید به طوریکه در سال بعد سری جدید آن ساخته می شود محل اشکال نیست و یک فاجعه فرهنگی ـ هنری به حساب نمی آید؟
با مشاهده مجموعه هایی از این دست ارزش آثار امثال "مهران مدیری" بیشتر آشکار می شود. چراکه مدیری اگر سطحی ویژه و آنچنانی در برنامه هایش ندارد اما همواره حداقل هایی را در آثارش رعایت می کند که باعث می شود بدترین برنامه هایش هم صاحب مجموعه ای از استانداردها باشند؛ هر چند استانداردهایی در حد تلویزیون اما این نیز در این میان غنیمیتی است و همین است که مدیری را سالهاست از دیگر برنامه سازان مجموعه های سرگرم کننده تلویزیون جدا کرده است.
به هر حال امسال نیز حسینی و رفیعی با مهتاب خود را به زور بر خانه هایمان تحمیل کردند. به امید آنکه سال دیگر خودمان بتوانیم تعیین کنیم که چه کسی مهمان خانه هایمان باشد!
No comments:
Post a Comment