چند ساعت پیش برای آخرین بار شماره ای از هفته نامه چلچراغ را از روی کیوسک مطبوعات برداشتم و به 300 شماره همراهی با آن پایان دادم.
در این سال های اخیر دیگر چلچراغ را دوست نداشتم. اما بر سر یک تعارف شخصی با خودم ـ و آرشیوم ـ خرید آن را ادامه می دادم. بسیار شماره هایی که خوانده نشده راهی آرشیو شدند و شماره هایی که انگیزه ای برای خوانده شدن ایجاد کردند هم نا امید کننده و بی رمق بودند. از اولین شماره چلچراغ که عکس ترانه علیدوستی را بر جلد داشت تا امروز، نویسندگان و تیم گردانندگان آن سیر نزولی وحشتناکی را طی کردند. تاکید آنان بر مسئله نسل سوم که به نظر خودشان، آنها کشف اش کرده بودند نشریه را به وادی لوس و بی مزه بودن غلتاند. شوخی ها و اداهای نسل سومی آنقدر ادامه پیدا کرد تا معدود خلاقیت های شان هم لوث شود و در نهایت چیزی از آن اعتبار و وزن و سادگی و مهم تر از همه دوست داشتنی بودن شماره اول باقی نماند. برای ما مجله بازها که به شماره های خاص علاقمند هستیم بهترین شماره برای خاحافظی همین شماره 300 است.
